‘Wat een gedoe!’, denk ik in een reflex. ‘Kan dit echt niet sneller?’ Er gaat nog een vergadering plaatsvinden in alle vier de dorpen waar de vrouwen vandaan komen. De dorpsbewoners moeten bevestigen dat die vrouw de beste keuze is. Terwijl ik overtuigd ben en vaart wil maken.
Ik ben vier weken in noordoost Congo in de regio Bas-Uėle. We hebben zo net met vier vrouwen gesproken die tegen een vergoeding medicijnen gaan verstrekken aan de bevolking. In dit deel van Congo zijn deze namelijk niet te krijgen of buitenproportioneel duur. Kinderen sterven aan eenvoudig te behandelen ziektes.
In Congo is elke ontmoeting een uitnodiging om mijn gedrag ter discussie te stellen. Een frisse blik op mezelf. Hoe doe ik dit? En waarom? Wat is mijn overtuiging? Ik praat erover met André. Hij vertelt dat een plan ondersteund door het dorp, veel meer kans van slagen heeft. De chief luistert naar iedereen in het dorp en dat kan in onze ogen lang duren. Hij of zij (ja er zijn ook vrouwelijke chiefs…) neemt daarna het besluit. Zo gaat het al eeuwen in Sombo, de tribe van zijn vader. De kracht van het collectief.
We hebben de mond vol over draagvlak creëren. In elk transformatie is het aan de orde. Maar wat bedoelen we daarmee? We doen een plas en het bleef zoals ik vond dat het was? Ik probeer het nu anders te doen. Met vallen en opstaan in mijn rol als chief van de tribe Bureau Kikken. Ik voel dat het goed doet, aan alle kanten. Door een andere besluitvorming groeit de betrokkenheid. Elk overweging of mening maakt mijn besluit rijker. Dat hebben we als tribe nodig om bruggen te bouwen naar de toekomst.
